Gdy Revenge odwrócił się ponownie, nie dojrzał już starszego basiora. Uśmiechnął się szyderczo i, już trochę szybciej, szedł w stronę kwiecistej ścieżki. Zanim jednak zdążył unieść łapę, huk rozbrzmiał kolejny raz. Czyżby dało się go słyszeć coraz częściej? Kruczoczarny samiec stawał się coraz mniej spokojny. Przecież sprawca zjawiska mógł zagrażać watasze, a "co gorsza" jemu samemu. Kolejny huk był zdecydowanie głośniejszy niż wszystkie poprzednie. Wilk zaczął pędzić w stronę źródła hałasu. Gdy dotarł na miejsce, dojrzał kilka połamanych gałęzi. Zaczął się zastanawiać, czy to faktycznie źródło. Przecież gałęzie nie zdołałyby wywołać tak potężnego hałasu. Rev zaczął się zastanawiać nad tym, czy czasem nie porzucić sprawy. Huki mu nie przeszkadzały. Mógłby z nimi żyć. Nie miał pojęcia, ile czasu przesiedział przy tym "niby" źródle, a tu kolejny trzask. Wilk nastawił uszy i uniósł głowę. Dochodziło to zza niego. Rzucił się jak oszalały w zarośla. Szybko zorientował się, że zaraz na kogoś wpadnie, więc, na szczęście, zdołał wyhamować. Bardzo zdziwił się na widok "starego przyjaciela", czyli członka watahy, którego wolałby nie spotykać. Stał on koło sterty jakiś kości. Revenge rzucił pytanie, kierując skrzydłem na kości:
- To twoja sprawka?
Kuroi?^^
Szczeniaki
Brak komentarzy
Prześlij komentarz