Szczeniaki
- Nic się nie stało - odparł szybko basior, podążając wzrokiem za winowajcą czynu jakim było ochlapanie wadery.
Capitán przyjrzał się z zaciekawieniem zwierzęciu, które przodem przypominało konia, zaś tylna część grzbietu oraz zadnie nogi zastąpione były długim, syrenim ogonem. Całe ciało pokryte miało łuskami, perłami, a gdzieniegdzie zaczepiały o nie wodorosty oraz rozgwiazdy. Samiec z zadumy lekko przechylił głowę.
- Co to za stworzenie? - zapytał Capitán, przenosząc ciekawskie spojrzenie na Renesmee.
- To Hipokamp. - uśmiechnęła się wadera podchodząc bliżej samca. - Są przyjazne, ale jak widać... mają nieco inną definicje zabawy od nas.
- W gorące dni to nawet przyjemna niespodzianka. - zaśmiał się Capitán. - Myślę, że skoro i tak już stoimy, możemy pomału udać się do lasu. Ciekawi mnie, jak trzyma się moje jajo.
- Jasne, chodźmy. - Renesmee ruszyła przodem, opowiadając po drodze jeszcze nieco o stworzeniach, które żyją na tutejszych terenach. Ku zdziwieniu Capitána, okazało się, że na terytorium żyją jeszcze inne, koniopodone istoty.
- Przy Cascade de rêve o północy możemy spotkać Duchy marzeń. Ponoć mogą spełnić jedno nasze marzenie, lecz nigdy jeszcze nie miałam okazji się przekonać. - opowiadała Renesmee. Capitán przytaknął głową, uważnie słuchając wadery. - W zasadzie to widziałam te stworzenia może raz... albo dwa..
- Tak? Jak wyglądają? - zapytał z entuzjazmem basior. Renesmee przymknęła oczy, zatapiając się w myślach.
- Są piękne. Jakby duchy, stworzone z nocnej tafli wody i blasku księżyca. Mają potężne skrzydła i dość... przerażający wzrok. - skrzywiła się, po czym westchnęła. - I ogromny róg, w którym odbijają się wszystkie gwiazdy z nieba. Niestety nie miałam możliwości przyjrzeć im się bardziej, są bardzo płochliwe.
- Ciekawe.. mam nadzieję, że uda mi się kiedyś spotkać jednego. - stwierdził brązowy basior. Skoczył do przodu i zatrzymał się przed waderą. - I może spełnić jakieś życzenie..?
- A co Ci się marzy? - odpowiedziała z uśmiechem i ciekawsko przymrużonymi oczami samica. Capitán się zaśmiał.
- A to tajemnica!
Gdy oba wilki dotarły do jaskini Capitána, z czujnie postawionymi uszami weszły do środka. Jajo leżało sobie w najlepsze, nawet nie wyglądając ani trochę jakby planowało się wykluć dziś. Samiec westchnął.
- Wygląda na to, że jeszcze tu poleży trochę. - odparł, ogonem wskazując na znalezisko. - Mam nadzieję, że w najbliższych dniach się wykluje.
- Zjada się ciekawość, co? - dogryzła przyjaźnie Renesmee. Capitán pokiwał głową.
- Masz rację.. mam tylko nadzieję, że będę w jaskini jak zacznie się wykluwać. - odpowiedział basior, podchodząc do jaja. Powąchał je z uwagą, a gdy przyłożył do niego pysk, ciepło przeszyło go od czuba nosa, aż po samą końcówkę ogona. Renesmee musiała to zauważyć, bo aż się wzdygła. Capitán zmrużył oczy z uśmiechem. - Zdecydowanie. Nie mogę się doczekać.
Rene?
Brak komentarzy
Prześlij komentarz