Od Yneryth’a c.d Naharysa ~ Początek

Yneryth poznał już Kotoriego. Był to bardzo ciekawy wilk, podobny do niego samego. Wilk jednak wyglądał na porywczego i pewnego siebie. Na pewno będzie jednym z bardziej interesujących pobratymców, pomyślał Yneryth. Wracając do centrum, siedliska wszystkich tutaj wilków, rozmyślał. Nie mógł z krótkich wskazówek Renesmee, czyli jego alfy, wybrać następnego wilka do odhaczenia z listy. Wspomniał krótko Kotoriego i jego oddanie w sprawie „Taki mam obowiązek”, z uśmiechem o tej sytuacji dalej szedł. W połowie drogi pomyślał:
- Hmm ciekawe gdzie podział się Naharys.
Basior po nie długiej przeprawie przez las doszedł z powrotem do centrum. Usłyszał w oddali głos Naharysa i Dusława. Czuł też zapach świeżej krwi ? Szedł teraz za zapachem, by zobaczyć, co się stało. Dookoła niego były jeszcze resztki śniegu, który próbował omijać. Niepokoiły go też brudne kałuże, wynikające z topniejącego śniegu. Zbliżał się już do miejsca, z którego pochodził zapach i odgłosy. Wilk nie namyślając się zbytnio, zaczął znikać w piaskowej iluzji. Robił to już odruchowo, gdy czuł, że to może się przydać. Znajdował się już przy polu treningowym, położył się na jego skraju i obserwował swoich pobratymców. Dusław wraz z innymi wilkami się pożywiali. Naharys nic nie zjadł, od razu przystąpił do urządzenia treningowego. Było to wahadło, czyli zawieszony na linach pniak najeżony cierniami. Basior zaczął swój taniec, unikając pnia. Wyglądało to na trening zwinności, szybkości, a zarazem taktyki. Yneryth obserwując pniak, zauważył, że nie porusza się on naturalnie, coś nim kierowało w kierunku wilka. Naharys stosował rozmaite uniki, udawało mu się go unikać, ale czy musiał się nad tym skupiać ? Yneryth postanowił sprawdzić skupienie wilka, wyszedł niespodziewanie z iluzji, zza drzewa i się przywitał. Naharys ewidentnie się zaskoczył, zajęło to sekundy, aż pniak w niego uderzył. Lekko mówiąc, trzepnął nim jak szmacianą lalką. Wyglądał tak bezsilnie, wlatując z impetem w zaspę. W głębi serca Yneryth uśmiechnął się, lecz nie mógł dać po sobie tego zobaczyć. Na szczęście zaspa zamortyzowała odrzut. Yneryth z lekkim poczuciem winy przeprosił.
Ich krótka rozmowa nie miała większego znaczenia, przynajmniej tak się zdawało basiorowi. Naharys próbował nakłonić Yneryth’a do zaufania alfie oraz badał teren na temat poglądów wilka. Yneryth’owi wydawało się, że pobratymiec nic nie zinterpretował, ale czy tak było naprawdę ?
Po krótkiej rozmowie z Naharysem Yneryth udał się dalej w poszukiwaniu innych wilków. Odchodząc od Naharysa, szedł dumnym krokiem, był to jego mały sukces, udało mu się zobaczyć możliwości Naharysa, a przynajmniej ich część. W głowie chciał, by utkwiło jedno wspomnienie, wilka, gdy się rozprasza, gubi się wtedy w swoich posunięciach. Jest wtedy nastawiony na szybki kontratak. Czuł, jak wilk patrzy się na niego, ale celu tej czynności nie mógł poznać. Znów zniknął w iluzji i kontynuował spacer po terenie watahy. Jego następnym celem był Atrehu, lecz wilk potrzebował chwili dla siebie, męczyły go te całe wilcze sprawy, szczególnie że był to dzień. Nie mógł niestety położyć się i zasnąć. Miał misję, może nic ona dla niego nie znaczyła, ale cel to cel. Kim stałby się dla siebie wilk, który całe życie ma zasady i nimi się kieruje, po czym nagle, o wszystkich zapomina. Yneryth był inny, miał cele i nigdy nie odpuszczał.
*
Po rozmowie z resztą wilków została mu tylko jedna wadera. Tylko gdzie mógł spotkać Tsumi, nie miał bladego pojęcia. Wchodząc na teren watahy, znów go spotkał, Naharysa, miał wrażenie, że śledzony zmienił się w śledzącego. Postanowił zapytać go o miejsce pobytu wadery. Yneryth był ciekaw, co tym razem się wydarzy.

Naharys?

PODSUMOWANIE
Ilość napisanych słów: 565
Ilość zdobytych PD: 282
Obecny stan: 4039